در زمینه? سازمان دادن به جلسه مشاوره، عقاید متعددى وجود دارد. از طریق سازمان، خط مشى و چگونگى اجراى جلسه مشاوره مشخص مى‌شود. وجود سازمان در جلسه مشاوره، مراجع را یارى مى‌دهد که طرح و نقشه‌اى براى رسیدن به اهدافش تعیین و پیش‌بینى کند. سازمان در جلسه مشاوره، از ابهام و درماندگى مراجع و مشاور مى‌کاهد و مسیر فعالیت آنان و نیز قالبى را براى نحوه? آغاز و ادامه و پایان جلسات مشاوره مشخص مى‌سازد.  

   ایجاد سازمان در جلسه مشاوره، گاهى با تعیین محدودیت معادل است. به عقیده? بیکسلر (1949و 1963) (Bixler) اگر براى جلسه مشاوره، سازمان یا محدودیتى تعیین مى‌شود باید نکات زیر مد نظر قرار گیرد:    

     1. محدودیت‌هاى تعیین شده به حداقل ممکن کاهش یابند تا احساس امنیت مراجع و مشاور در جلسه مشاوره از بین نرود؛      

   2. محدودیت‌هاى تعیین شده به هیچ‌وجه نباید جنبه تنبیه به‌خود گیرد. زیرا در این‌صورت رابطه? حسنه مشاوره‌اى بین مراجع و مشاور مختل مى‌شود؛      

   3. اگر محدودیتى براى جلسه مشاوره تعیین مى‌شود باید به‌طور کامل و دقیق در آغاز جلسه مشاوره تعیین و توصیف گردد. به‌عنوان نمونه، محدودیت‌ زمانى جلسه مشاوره، باید در آغاز جلسه بیان شود و یا اگر براى مراجع محدودیت‌‌هاى عملى در جلسه مشاوره وجود دارد باید به‌طور دقیق بازگو شود؛      

   4. در تعیین محدودیت‌ها باید توانائى مراجع مد نظر قرار گیرد.        

به نظر کوران (1944) (Curran) که از پیروان تعیین سازمان براى جلسه مشاوره است،    

     1. مراجع از طریق مشاوره، نحوه? زندگى صحیح اجتماعى را مى‌آموزد؛       

  2. نبودن سازمان در جلسه مشاوره، باعث بى‌هدفى و سردرگمى مى‌شود و در چنین حالتى مراجع نمى‌تواند از جلسه مشاوره در جهت حل مشکل استفاده کند.       

  به عقیده کوران اگر در جلسه? مشاوره سازمان وجود نداشته باشد،   

     1. قبول مسؤولیت مراجع در جلسات مشاوره به حداقل مى‌رسد؛      

   2. به علت مشخص نبودن وظایف مشاور و مراجع، ابهام و بلاتکلیفى به‌وجود مى‌آید و ترس و ناامنى مراجع افزایش مى‌یابد و رابطه حسنه مشاوره‌اى مختل مى‌شود؛    

     3. بر اثر نامشخص بودن هدف و روش کار، مقاومت مراجع افزایش مى‌یابد و مشاوره به صورت پراکنده‌گوئى در مى‌آید.       

  به عقیده? راجرز (1951) ایجاد سازمان در جلسه? مشاوره ضرورت چندانى ندارد. زیرا سازمان در جلسه مشاوره، محدودیت‌هائى را به‌وجود مى‌آورد و از برقرارى و تداوم رابطه حسنه مشاوره‌اى بین مراجع و مشاور ممانعت مى‌کند.    

     رولومى (1967) درباره? سازمان دادن به جلسه? مشاوره، مثال جالب توجهى را ارائه مى‌دهد. او مى‌گوید خود را سوار بر قایقى تصور کنید که در مسیر رودخانه‌اى به پیش مى‌رود. دیوار‌?هاى رودخانه، که مسیر آب و حرکت قایق را کنترل و محدود مى‌کنند، باعث مى‌شوند قایق سالم‌تر و زودتر به انتهاى رودخانه برسد. اگر رودخانه دیواره‌اى نداشته باشد، قایق در وسط آن سرگردان خواهد بود و به هر سوئى رانده خواهد شد. چنانچه جلسه مشاوره به قایق تشبیه شود که بر روى رودخانه‌ قرار دارد، کناره‌هاى رودخانه همان سازمان را تشکیل مى‌دهند که از سرگردانى و بلاتکلیفى قایق ممانعت مى‌کنند. از این‌رو، سازمان براى جلسه مشاوره چارچوبى را بوجود مى‌آورد که اهداف و خط‌‌مشى‌هاى جلسه بر اساس آن مشخص مى‌شوند.     

    از دیدگاه پاترسون (1973) تعیین نوع سازمان در جلسه مشاوره، با اهداف مشاوره، رابطه بین مراجع و مشاور، و نگرش آنان نسبت به یکدیگر بستگى دارد. در جلسه مشاوره بنا به اقتضاء در موارد ضرورى مى‌توان نوع سازمان را تغییر داد. مراجع از طریق سازمان دادن به جلسه مشاوره، تشویق مى‌شود به مواردى که در جلسه مطرح مى‌گردند بیشتر توجه کند. از طریق ایجاد سازمان، مراجع هم‌چنین پى مى‌برد که فعالیت مشاور به تنهائى براى حل مشکل و درمان او کافى نیست، بلکه علاقه و تلاش خودش نیز براى تغییر رفتار ضرورت دارد.

http://yaghoubasadzade.blogfa.com/post/336