می آموزیم زندگی را از سر سطر بنویسیم .

می آموزیم بی اعتنا به سیاهی ها ? سپید ترین آرزوهامان را ? در ذهن جهان حک کنیم ؛ و در هیاهوی کودکی ? آینده ی ناپیدای خویش را در کلماتی که تو هر روز برایمان می آوری بجوییم .

دستهایت پیامبران روشنی و عشق اند ؛ که در هر چرخشی معجزه ی کلمات را می نمایانند و کلید دروازه های دانش را نشانمان می دهند .تو در مرز سپیدی جهان ایستاده ای ? و کلمات به فرمان تو دیوارهای بلند کدورت و جهل را فرو می ریزند ? و بدین سان جهان هر روز جذاب تر از گذشته خواهد شد .

نیمکت ها تصویر جوانیت را از بین برده اند ? و آنقدر سپید شده ای که چیزی از شب سیاه موهایت باقی نیست . اما هر بار که آخرین زنگ کلاس را ترک می کنی ? گلهای معطری در نگاه شاگردانت شکفته است که بهاری دلچسب و چشم نواز را بشارت می دهد .

اگر تو نبودی کدام رنگین کمان پاییزمان را به بهار پل می بست ? و کدام ابر مهربان تاریکی را از چشم هایمان می شست ? و کدام باران دلهای بازیگوشمان را برای حقایق عالم مهیا می ساخت ؟

ای پیامبر آگاهی(آقای موذنی)! ما در تکریم نامت بی بضاعتیم ؛ بر ما مگیر ? و همچنان ? در روشنترین سمت حیات ? جاودانه باش !