زیرا کودکان بیش از بزرگسالان خود و اطرافیانشان را نیازمند به تکیه‏گاه قوى و مهربانى مى‏بینند که قادر است همه آرزوهاى آنها را برآورده سازد. فایده دیگر صحبت کردن درباره خدا از این جهت است که همه چیز را در دنیا توضیح مى‏دهد: زیبایى طبیعت، تولد نوزاد یا مرگ یک دوست، که با این توضیح (مرتبط کردن رویدادهاى طبیعى به خدا) نوعى احساس شگفتى نیز همراه است، زیرا روح کودک به دنبال عجایب و اسرار مى‏گردد و زمانى که براى پرسش‏هاى کلیدى خود پاسخى منطقى مى‏یابد، احساس آرامش مى‏کند. وقتى کودک حوادث تلخ و شیرینى از این قبیل را با خدا مرتبط بداند، هم در شناخت خود نسبت به خدا عمیق‏تر مى‏شود و هم روح او که به دنبال عجایب و اسرار است، ارضاء مى‏شود. همچنین حرف زدن درباره خدا، به کودک احساس امنیت مى‏دهد، زیرا خدا جاودانى و مافوق همه تغییرات است و در دنیایى که همه چیز آن زودگذر است، اعتقاد به خدا مى‏تواند بهترین حامى و راهنماى اخلاقى کودک باشد.

و بالاخره، توجه به خدا و احساس نیاز به او، مایه آرامش روح و روان کودک مى‏شود، زیرا این احساس در فطرت و نهاد انسان از کودکى قرار داده شده و طبق فرمایش پیامبر اسلام، کودک مادامى که اطرافیانش او را از پرستش خدا باز نداشته‏اند، داراى فطرت خداپرستى و ایمان است.