کودکان هنگام جدایی یا دوری از مادر احساس ناراحتی و اضطراب می کنند. این ترس و ناراحتی اضطراب جدایی خوانده می شود که در مرحله ای از کودکی طبیعی است و سپس از میان می رود. گذر از این مرحله رشد تا اندازه ای به خلق و خوی کودک و نیز مهارت های فرزندپروری والدین او بستگی دارد. در حقیقت اضطراب جدایی به عنوان مرحله ای طبیعی از رشد نوزاد برای نخستین بار در هفت ماهگی رخ میدهد، در 10 تا 18 ماهگی به اوج خود میرسد و در سه سالگی از بین میرود.
اما بعضی از کودکان حتی در سنین بالاتر هم از جداشدن از والدین خود می ترسند. ترس این کودکان دیگر اضطراب جدایی طبیعی تلقی نمی شود بلکه اختلال اضطراب جدایی نام می گیرد. اضطراب جدایی به صورت یک اختلال با نگرانی بیش از اندازه درباره جدایی های موقت مشخص می شود.
4 تا 5 درصد کودکان از اختلال اضطراب جدایی رنج می برند. این کودکان به شدت نگرانند که هنگام دوری از والدین، خودشان یا والدین شان آسیب یا صدمهای ببینند و یا دیگر نتوانند یکدیگر را پیدا کنند. در هنگام جدایی یا پیش بینی جدایی احتمالی، این کودکان شدیداً نگران می شوند و حتی گاه علائم جسمانی پیدا می کنند و از شکم درد، سردرد یا حالت تهوع شکایت می کنند.
عوامل متعددی در بروز اختلال اضطراب جدایی نقش دارند. پژوهشگران از نقش عواملی مانند دلبستگی ناایمن کودک در سالهای اولیه، وجود اضطراب و افسردگی در والدین و نقش عوامل شناختی و بیولوژیک در پیدایش اختلال اضطراب جدایی سخن رانده¬اند.
روش های گوناگون روان درمانی مانند درمان شناختی- رفتاری، خانواده درمانی و رفتار درمانی در درمان اختلال اضطراب جدایی مؤثر شناخته شده اند. همچنین از داروهای مهارکننده اختصاصی بازجذب سروتونین، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و بنزودیازپین ها در کنترل نشانه های اختلال اضطراب جدایی استفاده می شود.
منبع :http://www.ravanpajoh.com/