نظرات ياداشت نوجواني که رفيق باز شده

افسوس زندگي

پيري براي جمعي سخن ميراند...
لطيفه اي براي حضار تعريف کرد همه ديوانه وار خنديدند.
بعد از لحظه اي او دوباره همان لطيفه را گفت و تعداد کمتري از حضار خنديدند.
او مجدد لطيفه را تکرار کرد تا اينکه ديگر کسي در جمعيت به آن لطيفه نخنديد.
او لبخندي زد و گفت:
وقتي که نميتوانيد بارها و بارها به لطيفه اي يکسان بخنديد،
پس چرا بارها و بارها به گريه و افسوس خوردندر مورد مسئله اي مشابه ادامه ميدهيد؟
گذشته را فراموش کنيد و به جلو نگاه کنيد.